Hoe ga je verder nadat je borstkanker hebt gehad? Voor de buitenwereld ben je klaar met behandelen en verwachten ze dat je je leven verder oppakt, maar van binnen voel je je helemaal niet klaar. Je hebt zoveel meegemaakt, je lichaam ziet er anders uit en je voelt je ook anders. Je vrouwelijkheid is aangetast en daardoor ook je zelfvertrouwen. Je kijkt in de spiegel en je denkt: ben ik dat? Het verwerken van alle emoties vergt tijd en je voelt je onbegrepen door je omgeving en daardoor erg alleen.
Dit is wat veel vrouwen ervaren als ze klaar zijn met hun behandeling. Als dochter van iemand die twee keer borstkanker heeft gehad weet ik wat voor impact het heeft op de persoon en het gezin.
Waarom deze serie?
Jaarlijks krijgen 17,000 vrouwen de diagnose borstkanker. Eén op de zeven vrouwen heeft hiermee te maken. Er wordt veel aandacht besteed aan de medische aspecten, maar de mentale en emotionele impact van de ziekte mag niet worden onderschat. Als vrouwen klaar zijn met een behandeling wordt vaak verwacht dat ze hun leven weer oppakken en daarbij ervaren ze veel onbegrip.
Hun vrouwelijkheid is aangetast met gevolgen voor hun zelfbeeld en vaak ook in hun relatie.
"De twee gezichten van borstkanker" toont wat de buitenwereld ziet en de naakte waarheid: hoe deze vrouwen eruit zien en hoe ze zich van binnen voelen.
Ik wil laten zien dat deze vrouwen mooi en krachtig zijn, juist door wat ze hebben meegemaakt.
Het thema raakt me omdat mijn moeder twee keer borstkanker heeft gehad en terwijl ik bezig was met deze fotoserie kreeg mijn zus ook de diagnose. Op tijd zijn kan levens redden. Helaas zijn er nog veel taboes hierover. Vrouwen worden soms niet verder onderzocht terwijl ze een vermoeden hebben dat er iets aan de hand is. Ze weten vaak niet hoe ze er na de behandeling uit zullen zien en wat ze kunnen verwachten. Ze ervaren onbegrip van hun omgeving en na het herstel is er een lange weg te gaan. Dat heeft een effect, niet alleen op de persoon, maar ook op de familie, relaties en de werkomgeving.
Hoewel ik kanker niet kan voorkomen, kan ik wel bijdragen om het meer open en bespreekbaar te maken. Daarbij hoop ik het welzijn van de vrouwen te verbeteren en zo op mijn manier bij te dragen aan een gezondere gemeenschap!
Relevantie van het thema
Hoe is de serie ontstaan? Begin 2023 ging ik de uitdaging aan om een fotoserie te maken met een thema dat dicht bij mijn hart ligt: empowerment na borstkanker. Na mooie ontmoetingen, diepgaande gesprekken met dames die hun verhaal met mij wilden delen en meerdere fotoshoots, bracht als resultaat een mooie fotoserie met tien foto's van vijf mooie en krachtige vrouwen die hun kwetsbaarheid laten zien maar ook hun levenslust.
Wat is verder mijn doel van deze fotoserie?
Hoe meer dit werk gezien wordt, hoe meer het impact het kan hebben.
Graag zou ik het volgende willen:
Wie zijn de vijf dames die op de foto staan?
Tot nu toe hebben er zeventien dames meegedaan aan het project. Hieronder vind je een selectie van vijf Nederlandse dames van verschillende leeftijden, omdat kanker hier geen onderscheid in maakt. Het effect op hun uiterlijk na borstkanker is heel variërend en door dit te tonen kunnen we hopelijk andere vrouwen helpen om te zien wat ze kunnen verwachten.
Ben je benieuwd naar hun verhaal?
Op 1 januari 2021 kreeg ik, voor het eerst een bevolkingsonderzoek. Aanvankelijk dacht ik dat er niets aan de hand was, maar een week later volgde het telefoontje dat er iets was gevonden. Mijn onderbuikgevoel zei meteen dat dit niet goed was: ik had borstkanker met uitzaaiingen in de oksel.
Mijn behandelplan omvatte chemotherapie, volledige amputatie, bestralingen, hyperbare zuurstoftherapie en vijf jaar hormoontherapie. Tijdens de hormoontherapie ondervond ik heftige bijwerkingen, zelfs suïcidale gedachten, en een kort lontje en jaloezie. Het legde bijna mijn huwelijk in puin, maar met hulp en een pauze in de therapie vond ik mezelf weer terug.
Hoewel ik nu beter ben, is mijn zelfbeeld compleet verdwenen. De steun van mijn man is belangrijk, maar zijn delen van gevoelens met een ander wekt jaloezie bij mij op. Op 22 augustus 2023 onderging ik eindelijk een reconstructie van mijn borsten, maar dit traject bracht complicaties met zich mee door een bacteriële infectie.
Tussentijds heb ik een mooie en fijne fotoshoot gehad, confronterend maar bijzonder. De foto's voor de operatie waren emotioneel, maar na de hersteloperatie gaven ze me een beetje meer zelfvertrouwen. Het zien van de fotoserie geeft me mentaal een boost. Ik zie mezelf daar als een mooie vrouw met littekens in en uitwendig. Hoewel ik nog niet klaar ben met mijn emotionele reis, weet ik dat deze fotoshoots me verder brengen en me een stapje in de goede richting sturen, waardoor ik me weer wat vrouwelijker voel. Dank je wel hiervoor. 💋
Na mijn diagnose van hormoongevoelige borstkanker in 2019, volgde chemotherapie en beiderzijdse amputatie. Door de coronapandemie moest ik twee jaar wachten op een reconstructieve operatie, waarbij mijn eigen buikweefsel werd gebruikt. Een jaar geleden liet ik mijn tepels tatoeëren en was mijn transformatie compleet. Ik ben ontzettend blij met de resultaten en voel me trots.
Het verhaal van Perla raakte me diep. Ik deel haar wens om andere vrouwen te laten ervaren hoe het is om borstkanker te hebben gehad. Het is opvallend hoe weinig je aan de buitenkant ziet van de ernstige strijd die we hebben gevoerd. Maar met kleren uit, worden de littekens zichtbaar en wordt duidelijk hoezeer ons lichaam is veranderd, zowel uiterlijk als innerlijk. Dit thema vind ik dan ook bijzonder mooi.
Ik wil laten zien dat er na borstkanker nog veel mogelijk is op medisch gebied. Twee jaar na mijn operatie zie ik mijn borsten er prachtig uitzien en vervagen de littekens. Ik hoop dat alle vrouwen trots kunnen zijn op hun lichaam.
Mijn kijk op het leven is veranderd sinds mijn ziekte. Ik leef meer in het moment en zoek naar tevredenheid in elke dag. Ik ben nu gelukkiger dan ooit tevoren.
Op 28 mei 2020, op 29-jarige leeftijd, kreeg ik de diagnose borstkanker. Ik onderging chemo, immuuntherapie, en ben drie keer geopereerd (met een borstamputatie aan de linkerkant) en bestraald. Nu, 10 jaar lang, volg ik hormoontherapie, dus ik ben nog steeds in behandeling en nu in de overgang.
Het was bijzonder om deel te nemen aan deze fotoserie. Ik heb geleerd dat vrouwelijkheid en schoonheid niet alleen draaien om een bepaald gewicht of 'beauty standaard', maar ook om uitstraling en mentaliteit. Het is een mindset. Ik vind de fotoserie erg mooi, maar ook confronterend.
De duo foto's vind ik zelf het mooist. Ze laten precies zien hoe het soms is: de buitenwereld begrijpt het niet en 'ziet' alleen dat ik beter ben, terwijl ik zelf nog elke dag worstel.
Wat voor award heeft de series gewonnen?
De series heb ik gepresenteerd op 4 november 2023 tijdens een kwalificatie bij de Master Photographers Network aan een internationale vakjury en ze vonden het zeker GESLAAGD! en kreeg de titel: Brons Master. Ze omschreven de foto's als krachtige, taboedoorbrekende portretten. Door de impact van de serie heb ik ook de BEST PORTFOLIO 2023 gewonnen. Wat een eer!!De vakjury bestond uit Florian W. Mueller (Duitsland), Oliver Rust (Zwitserland), Evely Duis (Nederland), Margo de Wijk (Nederland) en Raïs de Weirdt (België). Zij beoordelen de beelden onder andere op kwaliteit, techniek, fotografische creativiteit en presentatie.
De prijs geeft me een extra podium om dit verhaal en mijn missie meer onder de aandacht te brengen: door het vastleggen van emotionele momenten wil ik ze graag helpen bij hun proces, het accepteren van hun nieuwe identiteit en hen te empoweren.-Jurylid Raïs De Weirdt
Ik was 19 jaar toen mijn moeder in Mexico voor het eerst borstkanker kreeg. Ondanks dat ik gelovig ben, was ik zo bang om haar te verliezen.
Gelukkig waren ze heel snel erbij en ging het redelijk goed met haar totdat er 10 jaar later de kanker terugkwam. Ik was net bevallen van een tweeling, het nieuws sloeg in als een boom.
Er volgden veel operaties door complicaties met de reconstructie. Elke operatie was er een groot risico. Op een moment zei ik tegen haar dat ik graag mijn mama wilde, het maakte me niet uit of ze borsten of niet had. Ze nam de moedige keuze om allebei borsten te laten verwijderen.
Toen ik naar Mexico ging om haar te bezoeken met mijn pasgeboren kindjes, nam ik foto's van haar en mijn kinderen, zodat ze kon zien wat ze had om voor te vechten. Deze foto's bleken later een waardevolle herinnering te zijn van haar strijd tegen kanker.
Ik heb veel geleerd van mijn moeders strijd tegen kanker en ik wil die lessen delen met anderen door middel van mijn fotografie.
Gelukkig is het na veel operaties en een lange traject goed gekomen. Ze vroeg zichzelf niet waarom ik? of waarom weer? maar eigenlijk: waarvoor?
Dat ze dit had meegemaakt was voor een reden en ze heeft sinds toen aangesloten bij Unidas Contigo, een organisatie vergelijkbaar aan Pink Ribbon die vrouwen met borstkanker ondersteunt. Als fotograaf heb ik vaak fotoreportages voor hun gemaakt en vond ik zo waardevol. Helaas ben ik daar door het afstand heel weinig dus ik wil ook in Nederland meer bijdragen. Zo heb ik in 2022, 40 vrouwen voor Stichting Samen Varen gefotografeerd en nu deze serie gemaakt.
In oktober 2023 kreeg mijn zusje ook de diagnose en moet ze beslissen welke soort operatie en behandeling wilde ze ondergaan. Mijn fotoseries heeft haar hierin inzicht en hoop gegeven. Ik wil hiermee het thema meer op de kaart zetten en andere vrouwen helpen.
Spreek je mijn missie jou aan en zou je hier ook je steentje willen bijdragen? Zullen we kennis maken?